Laphroaig Quarter Cask

Beschikbaarheid:

Niet op voorraad

Laphroaig Quater Cask 0,7L

 

Distilleerderij:                  Laphroaig

Gebied:                           Islay

Land:                              Schotland

 

Omschrijving:          

De Laphroaig Quater Cask, heeft een geweldige onweerstaanbare dubbele smaak, gecreëerd door het liggen in twee verschillende vaten van Amerikaans eiken. Nog steeds rijpende whisky, uit standaard ex-bourbon vaten, getransporteerd naar quarter cask vaten, die rijpen in het warenhuis op een steen worp afstand van de atlantische kust.

 

Kleur:                                 

Vol goud

 

Geur:  

Gloeiende kolen van turf in een crofters openhaard met kleine hints van kokosnoot en banaan aroma.

 

Smaak:  

Diep, complex en rokerig maar bied een verrassend palate met lichte zoetigheid. Zeer lange afdronk met gepaste droge rook en kruidigheid.

Distilleerderij omschrijving:   

Om vee groot te brengen moet je gerst voeren tijdens de lange winter maanden. En wat doe je met de overschot aan gerst? Als je Engels was maakte je er bier van maar de Islay Schotseman was er maar één manier om met het overschot aan gerst wat te doen; whisky destilleren.

 

In 1815 ging het verhaal in Islay rond, dat de whisky die gedestilleerd werd bij Laphroaig, best goed was. De bron van het water was erg zacht, turfig en vol met mineralen. Al snel werd het destilleren van whisky winstgevender dan het grootbrengen van vee en in dat zelfde jaar werd Laphroaig whisky “officieel” geboren.   

 

Donald bood zijn broer Alexander 350 pond voor zijn aandeel in Laphroaig. Hiermee ging Alexander akkoord waarna hij emigreerde naar Australië en overleed op een rijpe leeftijd in 1881.

 

Helaas leefde Donald tot 1847. Er wordt gezegd dat hij is overleden doordat hij was gevallen in een vat gedeeltelijke gemaakte whisky. Donalds enige erfgenaam was zijn zoon Dugald op een leeftijd van 11 jaar. Hij was nog te jong om het bedrijf over te nemen. Zijn oom John Johnston en een lokale boer Peter McIntryre hielden de destilleerderij in de gaten.

 

In 1857 was Dugald Johnston oud genoeg om de destilleerderij te runnen. Hij werd hierbij geassisteerd door zijn neef Alexander  Johnston. Samen runden zij de destilleerderij tot de dood van Dugald op 6 Januari 1877. De beroemdheid van Laphroaig bleef groeien en nieuwe gebouwen werden toegevoegd. In de late 19^de eeuw werden veel van Islays malt blends en Laphroaig deed hetzelfde. Zijn rokerige en turfachtige smaak werd erg gewaardeerd door whisky blenders. Het werd zeer gewaardeerd door de buren van Laphroaigs in Lagavulin, de eigenaren Mackie en Co Glasgows spirit en blending kooplieden. Mackie nam het grootste gedeelte van het blende met graanwhisky bij Laphroaig’s voor zijn rekening. Het blende gaf Dugald altijd problemen en beperkte Laphroaig’s mogelijkheden om zijn eigen single malt whisky te verkopen aan een grotere markt. Lahproaig kreeg hierdoor steeds meer een reputatie van single malt wat problemen gaf om groter te worden.      

 

Toen Alexander overleed erfde zijn zussen Mrs. William Hunter en Katherine Johnston en zijn neefje J. Johnston-Hunter de destilleerderij.

 

Laphroaig’s bekendheid als een unieke whisky bleef verspreiden tot in 1887. De whisky journalist, Alfred Bernard, van die tijd schreef “De whisky gemaakt bij Laphroaig is van uitzonderlijk karakter. Naast de omstandigheden waar Laphroaig invloed op heeft wordt Laphroaig ook beïnvloed door; locatie, water en ligging.”

 

De familie besloot dat de blenders Mackie en Co te veel te zeggen hadden over de single malt en ontbonden hun overeenkomst. Mackie en Co reageerde hierop door Laphroaig te beschuldigen van illegalen zaken en sleepte Laphroaig voor de rechter. Deze zaak hebben Mackie en Co verloren. De strijd tussen de blenders Mackie en Co bleef doorgaan tot in begin 20^ste eeuw.

 

In 1907 blokkeerde Peter Mackie de destilleerderij ‘s waterstroom met stenen. Hierdoor zat Laphroaig zonder één van zijn hoofdingrediënt water en koelmiddel. Hierdoor was het onmogelijk om te kunnen destilleren. Gelukkig nam de rechter snel actie waardoor Mackie alles “recht moest zetten” en de water toevoer moest repareren.

In 1908 tijdens een woede uitbarsting besloot Peter Mackie dat als hij Laphroaig niet kon verslaan hij hetzelfde ging doen. Met de hulp van Laphroaig’s hoofdbrouwer, die hij had werken voor hem in Lagavulin, bouwde hij een exact kopie van het “still house” van Laphroaig, hij hoopte hiermee nog een Laphroaig te creëren. 

 

Hij dacht waarschijnlijk dat hij met Lahproag’s hoofdbrouwer, exacte kopie van de stills, hetzelfde meer naast de deur en nabij gelegen water bron, het makkelijk was om Laphroag’s smaak te kopiëren. Niet dus! Zo gevoelig is de chemie van Laphroaig. Toen Peter Mackie dit realiseerde, deed hij nog twee pogingen om Laphroaig en zijn land te kopen, dit mislukte. Helaas waren de kosten van het strijden hoog en dit legde financieel veel druk op het jonge bedrijf. Toch werd uiteindelijk de Kilbride stroom, bron van de destilleerderij’s water, weer herstelt. 

 

Ian Hunter, zoon van William Hunter, nam het draaiende bedrijf in 1921 over en bracht de destilleerderij weer op krachten.

 

Door de vele rechtelijke zaken was geld een probleem toen hij kwam. Ian had het hierdoor moeilijk om het bedrijf draaiende te houden, helemaal toen er een nieuw huurovereenkomst werd gemaakt met de eigenaren Ramsay of Kidalton. Door Mackie en het bedrijf werd de huur van Laphroaig hoger. Uiteindelijk werd alles uitgesproken en de eigenaren besloten om het landgoed te verkopen. De eigenaren gave de zuid Islay’s destilleerders als eerste de mogelijkheid het land te kopen. Het aanbod gold voor zowel Ardbeg, Lagavulin en Laphroaig. Weer probeerde Mackie Laphroaig te overbieden maar zonder succes. Na de voltooiing van de aankoop werd er besloten om de capaciteit van Laphroaig te vergroten.   

In 1923 had de capaciteit van Laphroaig verdubbeld en de mouterijen, zoals ze nu staan, waren compleet. Ian Hunter had oog voor detail want het waren exact kopieën van het origineel. Hierna ging het de hele wereld over. Ian Hunter was de laatste uit zijn generatie. Hij was erg beschermend naar het recept van de whisky. Hij liet nooit foto’s maken of vertelde over het destilleren van de whisky.